Deprem

Neredeyse 3. gün.

Hafta başından beri kapkara herşey.

Simsiyah.
Giderek daha da kararıyor.
Her geçen saniye,
dakika, saat
kötü, daha da kötü.

Üstelik, yılın en soğuk günleri.
Kar, buz.

Düşünsene,
uyuyorsun, üstünde pijamaların.
O kıyafetinle yakalanmışsın,
depreme.
O halinle yıkılmış binanın içindesin.
Yaklaşık 3 gündür.
Hava soğuk.
Ve kimse ulaşmadıysa sana,
hiç de kolay değil,
yaşama tutunabilmek.

Dile kolay.
10 kent.
Hepsi bombalanmış gibi.
Yıkılan binalar,
yok olan aileler.

En çok da çocuklar.
Mucize deniyor.
Bir çocuk, o göçükten kurtarıldığında.

Oysa, mucize mi,
Yoksa…
Tek kaldıysa o çocuk,
bütün ailesini ve yakınlarını
kaybettiyse…

Ya da tüm ailesini kaybetmiş bir baba, bir anne…

3. gün bugün.
Yaşam belirtileri gösteren tüm depremzedelere ulaşabilmek için son gün.
Elimizi çabuk tutabilmek,
bir an evvel ulaşabilmek çok önemli.

10 bin lira verilecekmiş her aileye.
Hoş,
Sormak gerek,
vardı da böyle paralar,
harcamak için,
daha önceleri neredeydiniz?
Ölüler ne yapacak o parayı.

Acı büyük.
Hem de çok büyük.
Belki birkaç dakikaydı.
Vurdu kaçtı.

Bu garip ve sahipsiz ülke için
deprem daha yeni başlıyor.
Her gün bir başka sarsıntı,
her gün başka bir yıkımla karşı karşıyayız.

Bir yerlerde oturup,bir şeyler yemek içmek bile batıyor.
Nefes almak bile sıkıyor.
Üzüntü değil bu.
Çaresizlik de değil.
Bir ölçüde de kızgınlık!
Nasıl bu kadar aciz kalabilir
koskoca Türkiye Cumhuriyeti.

Yol yok.
Su yok,
Doğalgaz yok.
Işık yok.
İnternet yok.
İletişim yok.
Evet,
Deprem daha yeni başlıyor bizler için.

Ve her geçen gün daha büyüyerek karartıyor dünyamızı.
Ne yazık ki, gerçekler ortaya döküldükçe daha da yok oluyor umutlar.

Bir tek şey ayakta tutuyor,
böyle zamanlarda,
adına DAYANIŞMA deniyor.
Tanıdık, tanımadık herkes,
koşulsuz, ard niyetsiz,
bu ülkenin çocukları hep birlikte elbirliği içinde enkaz kaldırabilme yarışında.

Elbette kalkacak bu enkaz,
hem de sebep olanlarla birlikte,
ancak, bıraktığı yara çok büyük.

Dediğim gibi,
deprem yeni başladı,
ve ne yazık ki,
epey sürecek, anlaşılan.