Kırmızı Çizgi - Turizm de, Turizmci de yorgun

Yorgun elbet…
Kırılgan…
Kimi öksüz,
yetim kimi..
İşsizlik mi,
Yoksulluk mu?
Ya da yitirdiklerine mi
yanacak..
Korumak zorunda olduğu,
ailesi, çocukları
üstüne mi titreyecek?
Cenazelere bile yetişemiyor,
yetemiyor…
Gidemiyor…

İş yok…
Gelir yok..
Kara,
Kapkara bir dünya..
Işık yok…
Geçtim ışığı,
parıltısı yok,
ne güneşin, ne mehtabın..
Soğukta ölüm haberi geldi,
bir evsizin…

Çocuklar,
her sabah, uyanıp,
cıvıl cıvıl,
günaydın diyerek,
can verdikleri dünyadan,
uzaktalar…

En güzel yıllarında,
nefesleriyle,
varlıklarıyla,
hayat verdikleri,
sokaklar, caddeler, parklar,
bomboş, ruhsuz, sessiz!

Turizm, elbet yorgun…
Yoksun..
O da ruhsuz,
Sessiz..
Nasıl çıksın,
çıkabilsin ki sesi..

Turizm…
Ne dağlar, ne taşlar..
Ne deniz, ne de kumsal..
Turizm, insan…
Anne, baba, çocuk…

İnsan yoksa,
ne konuşabilir,
ne anlatabilir ki, turizm…

En az 2 yıl sonrasını,
mevsimleri,
ayları,
haftaları,
hatta günleri,
planlamış,
turizmciler,
gün ışığında,
ellerinde fener,
bir yol arıyor,
bir çizgi, aydınlık…

Neler gördü bu gözler..
Neler yaşadı…

Bu denli olmadı kayıplarımız.
İş kaybettik..
Turist kaybettik..
Para da..

En çok da,
insan kaybettik…

Çalışanlarımız…

En çok onlar yorgun..
Üzgün, kırılgan..

Yeter, diyor,
duyduklarım…
Sabret durağını da geçti,
bilinmeze gidiyor,
gördüklerim…

Umut, diyorsun ya
umut,
olmuyor öyle,
kuru kuruya….

Destek olmadan…

Yarın,
yüce dağlar kadar,
engin denizler kadar,
uzak olmamalı…

Sadece hayal,
erken görülmüş bir rüya,
olmamalı…

Aynı ülkede yaşayıp,
birilerinin,
milyarlarca lira,
vergi borcu
siliniyor,
milyarlarca dolar kazandıranlara,
el uzatılamıyorsa,
olmuyor!

Güneş balçıkla sıvanmıyor!