Kırmızı Çizgi – Turizmin kırılan kalbi

Hep sol yanım ağrır.
Üzüldüğümde,
Canım sıkıldığında.

Bir sıkışır,
Bir tekler.
Yürek bu,
zorlamaya gelmez…

Ne desem dikiş tutmuyor.
Anlatsam dinlemiyor.
Pandemi,
Hiç bilmiyor.

Hep her zamanki
gibi,
düzenli atacağım diyor,
Kalbim.
Diyor da,
neredeyse fırlıyor yerinden.

Zor tutuyorum,
şu son 5, 6 yıldır.

Hele geçen yıldan bu
yana,
nefesini tuttu neredeyse.

Sol yanım.
Yüreğim.
Turizm.

Yaşamım,
Nefesim.

Olmuyor, olmuyor..
Ne kadar zorlasak da,
Siyaset hep bir adım önde.
İzin vermiyor.
3-5 dolar diyerek,
basite indiriyorlar.
Adeta dalga geçiyorlar,
turizmle.

Turizmcileri adam yerine
bile koymuyorlar.

Yıllarını bu mesleğe verdikten
sonra,
üzülüyorsun elbet.
Sıkılıyorsun.
Kırılıyorsun.

Tıpkı,
1957 lerde ilk adımları
atılmış turizmin kalbi gibi.

Yıllar sonraki vefasızlık,
yok ediyor tüm çabaları..
Üzüyor,
Kahrediyor.
Bu uğurda,
yaşamlarını harcayanlar,
düşündükçe..

Nasıl yüzlerine bakarım?
Diye, soruyor insanoğlu,
İster istemez,
bizleri yetiştiren değerli
büyüklerimizin,
ağabeylerimizin…

Kim ne derse desin.
Turizmin kalbi kırık…
Yüreği tekliyor…
Çok söylemeyi istemesek de,
yoğun bakımda..

Enjoy!

O kadar hafif,
ve alaycı kaldı ki…

Kalbi çok,
ama çok kırık, turizmin…